Szanowna Pani,
Mam wrażenie, że w pytaniu wkradła się nieścisłość - nadżerki najczęściej występują w obrębie szyjki macicy, a nie pochwy. Szacuje się, że na nadżerki może cierpieć nawet 25 % populacji kobiet. Nadżerkę najczęściej mają kobiety, które zaniedbują leczenie stanów zapalnych pochwy i sromu, u których doszło do urazów mechanicznych na przykład w czasie współżycia niedługo po porodzie, gdy szyjka macicy jest jeszcze osłabiona. Powstaniu nadżerki sprzyjają również przebyte poronienia oraz liczne porody, podczas których może dojść do uszkodzenia nabłonka szyjki macicy. W diagnostyce nadżerki ogromne znaczenie ma cytologia. polega na pobraniu z szyjki macicy próbki do badania. Ginekolog lub położna za pomocą specjalnej szczoteczki pobiera wydzielinę zawierającą komórki błony śluzowej i przenosi ją na specjalne szkiełka, utrwalając odpowiednimi odczynnikami. Tak przygotowane próbki wędrują do laboratorium. Tu specjalista cytolog ogląda w dużym powiększeniu, jakiej wielkości są pobrane komórki, czy są prawidłowo zbudowane i mają odpowiedni kształt. Wynik cytologii informuje, którą grupę cytologiczną ma pacjentka - im niższą, tym lepiej (wynik może być także w formie opisu). Nadżerka uznawana jest za stan przedrakowy. Jeśli nie będzie w porę wyleczona, może przerodzić się w nowotwór szyjki macicy. Może też powodować zakażenia macicy i jajowodów, co czasem prowadzi do niepłodności. Jeżeli więc ginekolog stwierdzi nadżerkę, nie powinno się zwlekać z leczeniem.
Terapię rozpoczyna się od zlikwidowania stanu zapalnego, który towarzyszy nadżerce. Ginekolog najpewniej przepisze przeciwzapalne leki dopochwowe. Jeśli nadżerka jest mała i wynik cytologii prawidłowy, niekiedy wystarczy to, by nadżerka się wygoiła. Trzeba to jednak potwierdzić w czasie rutynowego badania ginekologicznego. Jeśli leczenie przeciwzapalne to za mało, by pozbyć się nadżerki, lekarz wybierze odpowiednią metodę leczenia. Czasem potrzebna jest tak zwana koagulacja chemiczna. Rankę kilka razy smaruje się preparatem, który niszczy chory nabłonek. Potem już prawidłowy nabłonek odradza się po około dwóch tygodniach. W tym czasie trzeba jeszcze stosować dopochwowo globulki hormonalne zawierające estradiol, które pomagają w wygojeniu się nadżerki. Przy likwidowaniu większych nadżerek stosuje się wypalanie chorego miejsca prądem elektrycznym (elektrokoagulacja) albo laserem. Zabiegi przeprowadzane są w znieczuleniu miejscowym. Mogą zostawić po sobie niewielką bliznę. Większą nadżerkę można też zniszczyć, zamrażając ją (krioterapia). Sonda schładzana ciekłym azotem zamraża zmienione chorobowo tkanki śluzówki. Póki się nie zagoją, mogą pojawić się niewielkie upławy, ale same ustępują. Wybór metody rozprawienia się z nadżerką zależy przede wszystkim od wielkości zmian i ich umiejscowienia. Niezależnie od tego, jaką technikę wybierze lekarz, wszystkie zabiegi wykonywane są przez pochwę, a więc nie wymagają nacinania brzucha. Można je przeprowadzić ambulatoryjnie czyli nie jest konieczny pobyt w szpitalu i jeszcze tego samego dnia można wrócić do domu. Przy bardzo dużej nadżerce, lub gdy jednocześnie badanie wykazało III grupę cytologiczną, konieczne bywa wycięcie chorego fragmentu szyjki macicy. Ginekolog może to zrobić albo zwykłym skalpelem (tak zwana konizacja), albo za pomocą noża elektrycznego (tak zwana elektrokonizacja). Bez względu na to, po jakie narzędzie sięgnie specjalista, operację przeprowadza się w znieczuleniu ogólnym, czyli pod narkozą. Jeśli konieczny jest zabieg konizacji, wymagana jest hospitalizacja. Pozdrawiam
